Prezentujemy najciekawsze nowości wydawnicze i zapowiedzi książkowe na sierpień i wrzesień. Od Thomasa Bernharda po Jakuba Kornhausera – oto nowe książki, które warto przeczytać!
Po polsku ukazuje się wreszcie jedna z najważniejszych, a zarazem najbardziej przygnębiających powieści kanonu literatury szwedzkiej. Napisana w zaledwie kilka tygodni – skupia się na żałobie, jaką po śmierci matki przeżywa młody mężczyzna o imieniu Bengt. Rozwój jego wewnętrznego dramatu Dagerman przedstawia, w rozdziałach nieparzystych, za pomocą narracji charakterystycznej dla powieści psychologicznej (czy wręcz psychoanalitycznej, jako że wpływ różnych koncepcji Freuda jest tu istotny), ale też – to już rozdziały parzyste – w formie listów pisanych przez Bengta do samego siebie. Opowieść o doświadczeniach wyjątkowo trudnych do przepracowania rozszczepia się i ujawnia istotę literackiej dialogiczności. Poparzone dziecko wywołało w Szwecji szeroką krytycznoliteracką debatę.
Świetny poeta, eseista i tłumacz próbuje tym razem czegoś nowego, zachęcając nas do wspólnej rowerowej wyprawy po progach, zakątkach i krańcach Krakowa. W swoich „prozach rowerowych” Kornhauser uprawia coś w rodzaju bezpretensjonalnej psychogeografii, w której wewnętrzne emocje i odczucia wpływają na to, jak odbieramy otaczającą nas przestrzeń. Kraków Kornhausera jest przenicowaną, wywleczoną na drugą stronę wersją miasta, o którym – wydawałoby się – powiedziano już przecież naprawdę sporo.
Utwory Jakuba Kornhausera przeczytacie w ósmym numerze „Wizji”.
Po Zmierzchu, a także wznowionym po raz drugi Zatraceniu Osamu Dazaia, jednego z najważniejszych XX-wiecznych japońskich autorów, słynnego mistrza krótkich form, nadszedł czas na wybór jego opowiadań dokonany przez Mikołaja Melanowicza. Owoce wiśni to szesnaście skondensowanych i gęstych próz, przez które przebija się silne poczucie melancholii. Depresyjne i dekadenckie, autobiograficzne pisarstwo Dazaia łączy w sobie wątki polityczne, historyczne, a przede wszystkim psychologiczne, Dazai dokonuje bowiem skrupulatnej wiwisekcji stanów emocjonalnych swoich bohaterów. W tle miłosnych dramatów i uniesień rozgrywa się zaś historia spuszczona z łańcucha – wojna.
Zdarzenia.
Naśladowca głosów
Thomas Bernhard
przeł. Sława Lisiecka, Jacek St. Buras i uczestnicy warsztatów translatorskich Austriackiego Forum Kultury w Warszawie
Wydawnictwo OdDo
Łódź 2020
Cieszy coraz większa i regularnie poszerzana liczba dzieł Thomasa Bernharda przełożonych na polski. Tym razem – dzięki kolektywnemu wysiłkowi tłumaczy i tłumaczek – otrzymujemy tomik jego próz przygotowanych na podstawie spraw sądowych, które Bernhard opisywał dla austriackich gazet. Fikcja miesza się tu z rzeczywistością, a suche sprawozdania przyjmują formę groteskowych, wykrzywionych, czy wręcz potwornych wizji, w których ludzie zostają postawieni w sytuacjach granicznych – najtrudniejszych i najbardziej przerażających.
Utwory Thomasa Bernharda w tłumaczeniu Sławy Lisieckiej i uczestników prowadzonych przez nią warsztatów translatorskich możecie przeczytać w siódmym numerze „Wizji”.
Magnetyczna góra to książka chyba najcelniej punktująca węgierskie społeczeństwo – wciąż uwikłane w zeszłowieczne konflikty, klasowe niechęci i kulturowe polaryzacje. Réka Mán-Várhegyi rozlicza się z portretem węgierskiej kultury po okresie transformacji, opisując zachowania budapesztańskich inteligentów. Pisarka nie celuje jednak w jednostronną obyczajowość literatury – dość śmiało korzysta z surrealistycznej wyobraźni, z całą pewnością zaburzając jednoznaczny odbiór tej powieści. Czytając Magnetyczną górę, mamy pewność, że docieramy do samego centrum konfliktu społecznego, czyli do wyjętego z kronik międzywojnia podziału na liberalną miejskość i konserwatywną ludowość.
Poszerza się seria wydawnicza „Klasyka” z Czarnego. Do świetnie przygotowanych tłumaczeń Andrieja Płatonowa, Josepha Conrada i Josefa Škvoreckiego dołączają Piękne zielone oczy Arnošta Lustiga – czeskiego pisarza pochodzenia żydowskiego, którego praktycznie cała twórczość dotyczy Zagłady. Książka opowiada o piętnastoletniej żydowskiej dziewczynie Hance Kauders. Młoda kobieta traci w obozie całą swoją rodzinę. Sama cudem przeżywa – głównie dlatego, że trafia do frontowego burdelu. Lustig w swojej literaturze tropi znaki współzależności traumy i cielesności. Tatuaż Feldhure będzie wstrząsającą sygnaturą na ciele Hanki, dla której własne ciało stanie się nie tylko przerażająco obce, lecz także – głównym nośnikiem pamięci o niewypowiadalnych traumach.
