Lajos Grendel
Lajos Grendel (1948–2018) – pisarz węgierski. Urodził się w Levicach (Léva) na Słowacji. W mieście rodzinnym zdał maturę, studia odbył w Bratysławie (filologie węgierska i angielska). Do roku 1990 pracował w wydawnictwie Madách. Piastował stanowisko prezesa Stowarzyszenia Pisarzy Słowackich, redaktora naczelnego czasopisma „Irodalmi Szemle” (Przegląd Literacki) oraz wydawnictwa Kalligram (1993–1996). Za swoją twórczość otrzymał liczne wyróżnienia, m.in. Nagrodę Stowarzyszenia Pisarzy Słowackich, nagrody im. Imrego Madácha, Attili Józsefa, Tibora Déryego, Lajosa Kossutha i Sándora Máraiego. Wydał powieści: Éleslövészet (Ostre strzelanie, 1981), Galeri (Szajka, 1982), Áttételek (Transmisje, 1985), Szakítások (Zerwania, 1989), Thészeusz és a fekete özvegy (Tezeusz i czarna wdowa, 1991), Einstein harangjai (Dzwony Einsteina, 1992), És eljön az Ő országa (I nadejdzie jego kraj, 1996), Tömegsír (Grób zbiorowy, 1999), Nálunk, New Hontban (U nas w New Honcie, 2001), Mátyás király New Hontban (Król Maciej w New Honcie, 2005), Négy hét az élet (Życie w cztery tygodnie, 2011), Távol a szerelem (Daleko jest miłość, 2012), Az utolsó reggelen (Ostatniego ranka, 2013), Bukott angyalok (Upadłe anioły, 2017); zbiory opowiadań: Hűtlenek (Niewierni, 1979), Bőröndök tartalma (Zawartość walizek, 1987), Az onirizmus tréfái (Wybryki oniryzmu, 1993), Vezéráldozat (Poświęcenie hetmana, 1996), Szép históriák (Piękne historie, 2001), A szabadság szomorúsága (Gorycz wolności, 2003), Rossz idők járnak (Idą złe czasy, 2016); tomy publicystyki i esejów: Rosszkedvem naplója (Dziennik mojego przygnębienia, 1992), Hazám, Abszurdisztán (Moja ojczyzna, Absurdystan, 1998); a także historię współczesnej literatury węgierskiej A modern magyar irodalom története (2010). Książki Lajosa Grendela przełożono na francuski, włoski, angielski, słowacki, niemiecki, bułgarski, serbski, rosyjski i polski.
