NUMER SPECJALNY: UKRAINA
Przedstawiamy numer specjalny poświęcony Ukrainie, a w nim teksty między innymi Jurija Wynnyczuka, Tarasa Prochaśki, Kateryny Kałytko, Hałyny Kruk, Piotra Mitznera i Dawida Szkoły. Tłumaczą Bohdan Zadura, Aneta Kamińska, Urszula Pieczek. →
Potransformacyjny pesymizm (Damon Galgut, „Obietnica”)
Galgut udowadnia, że gatunek powieści farmerskiej ma już niewiele do zaoferowania; w tym sensie satyra – sygnał wyczerpania – wydaje się właściwą konwencją. Nie oznacza to jednak, że konflikty wygasły. Wręcz przeciwnie, przeszłość jest wciąż obecna, tyle że konfrontacja z nią jest ponad siły bohaterów. →
Песня остаётся с человеком
Kiedy na początku bodaj szóstej klasy nauczycielka przyniosła adresy dziewcząt i chłopców ze Związku Radzieckiego, z którymi mogliśmy korespondować i mieliśmy się przyjaźnić, a ja dostałem, czy też wylosowałem Tanię, babcia pomagała mi pisać listy do tej nieznanej dziewczynki. →
Obyś nigdy nie poznał wojny (Sigrid Nunez, „Dla Rouenny”)
Nunez przygląda się własnej pracy twórczej, egoizmowi pisania i wykorzystywania cudzej historii, okrutnej świadomości, że na jedno opowiedziane życie przypadają tysiące przemilczanych. →
Odkrywanie pokolenia (Jacek Paśnik, „Dzieci”)
Momenty, w których Paśnik – poprzez gęsty opis pełen wizualnych detali i serię trafnych rozpoznań społeczno-historycznych – obserwuje pokolenie „Dzieci Neo”, stanowią największą siłę jego debiutu. →
Regiony pojedynczych herezji. Marańskie wyjścia w prozie polskiej XX wieku (fragmenty)
Marani literatury polskiej – choć najczęściej unikają ostentacyjnych odniesień do dziedzictwa żydowskiego, [...] ocalają je jako widmową oś organizującą ich projekty pisarskie. →
Pakt przy dźwiękach języka (Krzysztof Cieślik, „new sincerity / zapiski z późnego kapitalizmu”)
Dokąd prowadzi nas ta „new sincerity”? Odpowiedź możemy znaleźć po drugiej stronie tomu – w „zapiskach z późnego kapitalizmu”. →
W wodzie, słowach i ciałach (Lidia Yuknavitch, „Chronologia wody”)
„Chronologia wody” to jednocześnie pisanie reparacyjne, Bildungsroman i kontrkulturowa autoterapia. →
Pierwsze: zawsze streszczaj (Julek Rosiński, „Streszczenie pieśni”)
Poezja Rosińskiego „testuje spadanie”, ignoruje powagę grawitacji, stawiając na wolność, jaką daje lot. Zyskuje w ten sposób nieskrępowaną swobodę. Coś też jednak traci po drodze. →
Nagroda Václava Buriana – wiersze
Redakcja „Wizji” ma przyjemność poinformować, że na początku października 2022 roku ogłoszono wyniki siódmej edycji Nagrody Václava Buriana. →
Kres (Don DeLillo, „Cisza”)
W „Ciszy” Don DeLillo nie epatuje obrazami wszechobecnego zniszczenia. Raczej rejestruje momenty, w których abstrakcyjne zagrożenie w jakimś stopniu się urzeczywistnia – niekoniecznie w formie wielkiej katastrofy. →
O człowieku, z którego zadrwiła historia (Ota Filip, „Siódmy życiorys”)
„Siódmy życiorys” to autobiograficzna spowiedź. Jej celem jest rozliczenie się z samym sobą, z rodziną, z pamięcią, z systemem, który skrzywdził Otę Filipa. →
Rodzina przy stole (Shalom Auslander, „Matka na obiad”)
To przewrotne, że postulując porzucenie myślenia o tożsamości na rzecz uniwersalnego ponadludzkiego porozumienia, Auslander oddaje w nasze ręce książkę właśnie o tożsamości. →
Portret damy (Deborah Eisenberg, „Twoja kaczka jest moją kaczką”)
Eisenberg swobodnie zmienia techniki narracyjne, punkty widzenia i poetyki. Wszystkie prozy z tego zbioru łączy poczucie schyłkowości, niejasne wrażenie, że niedługo wydarzy się coś złego. →
Dotykani i dotknięci (Marcin Mokry, „żywe linie nowe usta”)
„żywe linie nowe usta” to awangardowy tren rozpisany na rozmaite obiekty, przepisane zdania, haptyczne wiersze, rozpadające się prozy i odautorskie komentarze. →
Out of the box. Walter Abish czytany przez Boston Consulting
Dziewięćdziesiąt dziewięć procent znanych mi książek mogłoby spokojnie nie istnieć. W tym jednym procencie, którego brak byłby dla mnie prawdziwą stratą, znajdują się dwie książki Waltera Abisha. →