NUMER SPECJALNY: UKRAINA
Przedstawiamy numer specjalny poświęcony Ukrainie, a w nim teksty między innymi Jurija Wynnyczuka, Tarasa Prochaśki, Kateryny Kałytko, Hałyny Kruk, Piotra Mitznera i Dawida Szkoły. Tłumaczą Bohdan Zadura, Aneta Kamińska, Urszula Pieczek. →
Rodzina przy stole (Shalom Auslander, „Matka na obiad”)
To przewrotne, że postulując porzucenie myślenia o tożsamości na rzecz uniwersalnego ponadludzkiego porozumienia, Auslander oddaje w nasze ręce książkę właśnie o tożsamości. →
Portret damy (Deborah Eisenberg, „Twoja kaczka jest moją kaczką”)
Eisenberg swobodnie zmienia techniki narracyjne, punkty widzenia i poetyki. Wszystkie prozy z tego zbioru łączy poczucie schyłkowości, niejasne wrażenie, że niedługo wydarzy się coś złego. →
Dotykani i dotknięci (Marcin Mokry, „żywe linie nowe usta”)
„żywe linie nowe usta” to awangardowy tren rozpisany na rozmaite obiekty, przepisane zdania, haptyczne wiersze, rozpadające się prozy i odautorskie komentarze. →
Out of the box. Walter Abish czytany przez Boston Consulting
Dziewięćdziesiąt dziewięć procent znanych mi książek mogłoby spokojnie nie istnieć. W tym jednym procencie, którego brak byłby dla mnie prawdziwą stratą, znajdują się dwie książki Waltera Abisha. →
Mięso, krzyk i halucynacje (Henri Michaux, „Meskalina i muzyka”)
Projekt Henriego Michaux jest przewrotny, bo zakłada manifestacyjną bezprogramowość, poruszanie się w poprzek gatunkowych konwencji i literackich dykcji. →
Czarnogórski Carver (Ognjen Spahić, „Głowa pełna radości”)
Teksty Spahicia są pełne metafor i paraboli; nieobca im jest groteska i surrealistyczna atmosfera. A mimo to jego utwory okażą się tak samo czytelne zarówno dla czarnogórskiego czytelnika, jak i polskiego odbiorcy. →
Telenowele, dewocjonalia i tortille (Sandra Cisneros, „Jezioro ryczącej kobiety i inne opowiadania”)
Cisneros pokazuje, że przełamywanie stereotypów genderowych w społeczności Chicano to wyzwanie, bo wiele kobiet wciąż dziwi się, że istnieje alternatywa wobec wczesnego małżeństwa i życia gospodyni domowej. →
Wielkość codzienności i codzienność wielkości. O prozie Annie Ernaux
Annie Ernaux udało się stworzyć coś, co mogło wydawać się niemożliwe – prozę, w której autobiografizm nie jest opisem losów jednostki, lecz uniwersalnym sposobem składania świadectwa. →
Dzienniki (fragmenty)
Przedpremierowy fragment „Dzienników” Franza Kafki w nowym przekładzie Łukasza Musiała. →
Wewnętrzna pustynia (Soren Gauger, „Imitacja życia”)
Soren Gauger deklaruje w wywiadach, że nie ufa pisarstwu, które jest pozbawione poczucia humoru, dlatego w „Imitacji życia” rozpaczy towarzyszy śmiech. →
Polska to kraj nienajedzonych krokodyli. Rozmowa z Maksem Wolskim
Wstyd raz poczuty zostaje w człowieku na zawsze. Musiałbyś dostać amnezji, żeby się go pozbyć. Zapomnieć o swojej tożsamości. Można wyrobić sobie jedynie wstyd za wstyd. →
Moda na niczyją czaszkę minie mi
Lec „wygrywa prędkością” z poezją konkretną, spacjalizmem, sztuką konceptualną, a pewnie i ze sztuką jak najbardziej współczesną, która zdaje się często nie nadążać za swoją niespełna pięćdziesięcioletnią, za to globalną przeszłością. →
Ciąg dalszy następuje (David Markson, „Kochanka Wittgensteina”)
„Kochanka Wittgensteina” Davida Marksona nie jest powieścią biograficzną o partnerce znanego filozofa. Opowiada o kobiecie, która po nienazwanej katastrofie pozostała sama na Ziemi – albo tylko jej się wydaje, że jest jedyną żyjącą osobą na planecie. →
Różewicz w kompleksie polsko-żydowskim
Henryk Grynberg pisze o Tadeuszu Różewiczu w ósmą rocznicę Jego śmierci. →
Szaleństwo jednej nocy, czyli tam i z powrotem (Mateusz Żaboklicki, „Nucić”)
Mateusz Żaboklicki chce ukazać współczesną niewystarczalność klasycznej kultury europejskiej wraz z jej paternalizmem. Jedną z figur kluczowych dla tej formacji myślowej jest wzorzec cnotliwego męża stanu, wodza. →