Wola niemocy (Robert Walser, „Jakob von Gunten”)
„Jakob von Gunten” jest narracyjnie bodaj najprzejrzystszą i najbardziej przystępną powieścią Walsera. Zarazem jednak najbardziej mglistą w swych intencjach i w swej rozchwierutanej wymowie zdecydowanie najbardziej zwodniczą. →
Równanie na dzwon (Jacek Podsiadło, „Podwójne wahadło”)
Język „Podwójnego wahadła” jest wszechstronnym instrumentem – gra z życiem i o życie, gra też przeciwko nadużyciom. →
Przyszły esej J.M. Rymkiewicza o Bolesławie Śmiałym
Wybór między Mickiewiczem a Słowackim, tak jak wybór między Janem Pawłem II a Jarosławem Markiem Rymkiewiczem, ma w sobie interesujący tragizm. →
Nomadyczna poetyka Adrienne Rich
W czasach, gdy jednym pewnikiem jest zmiana i gdy na własnej skórze czujemy, jakiej odwagi wymaga nomadyczne stawanie się, twórczość Adrienne Rich wybrzmiewa z nową siłą. →
Rozświetlić mrok
Na szczycie Krzemieńca znajduje się trójstyk: granica polsko-słowacko-ukraińska. Z samego wierzchołka okoliczne doliny wyglądają tak samo, ale granica dzieli ludzi, języki i tradycje. →
Bruzdy (Zyta Oryszyn, „Najada”)
„Najada” nie jest wyłącznie damsko-męskim dwugłosem – to przede wszystkim złożona, polifoniczna opowieść. →
NOWE KSIĄŻKI: Kwiecień 2021
Prezentujemy najciekawsze nowości wydawnicze i zapowiedzi książkowe na kwiecień 2021. Od Roberta Walsera po Macieja Płazę – oto nowe książki, które warto przeczytać! →
Księga wyjścia z siebie (Szczepan Twardoch, „Pokora”)
Opowieść o niedoszłym (bo niemożliwym) awansie społecznym Aloisa Pokory ma swoje źródła w szeregu autorskich obsesji: wojnie, zdradzie i etosie. →
Depresja w czasach zarazy (Kamila Janiak, „Zakaz rozmów z nieobecnymi fizycznie”)
Czytam tę książkę jako opowieść o nieustającej, sączącej się i atakującej wszystko przemocy. →
List z więziennej celi
Wiersz birmańskiego poety, K Za Wina, zastrzelonego przez policję podczas protestów 3 marca 2021 roku. →
Mówię „espresso” myślę „doppio” wychodzi „aqua” (Marcin Podlaski, „Trzysta cytryn do trzeciej potęgi tygrysa”)
Na poetycki warsztat Podlaskiego składa się z pewnością wysoka kontrola nad językiem i jego brzmieniem. W przypadku „Trzystu cytryn...” to efekt głębokiego zbadania zjawiska psychozy oraz jego językowych charakterystyk. →
Morze obiecane (João Guimarães, „Śródziemnomorze”)
Guimarãesa interesują rzeczy największe, te, których nie obejmuje ludzkie postrzeganie i rozumienie i które przerastają czasami sam język poetycki. →
Pieśni z błota i kamienia (Bianka Rolando, „Ostańce”)
„Ostańce” Bianki Rolando to taniec na gruzach, celebracja resztek, świętowanie przynależności do chaosu →
Cięcia dowcipu, krojenie liter (Robert Burton, „Anatomia melancholii”)
Czytam Burtona przede wszystkim jako kogoś, kto przepuszcza doświadczenie anomicznego kryzysu przez filtr języka, który uwikłany jest w nieskończoną dialektykę konsolidacji i rozsypki, stając się tym samym zwierciadłem dla powszechnego rozchwiania. →
Siła morza i przysięgi (Szmuel Josef Agnon, „Przysięga wierności”)
„Przysięga wierności" to opowieść o niestałości i niepewności uczuć, o (nie)idealnej miłości, o zagubieniu i niemożliwości zapuszczenia korzeni. →