Песня остаётся с человеком

Jerzy Koch

Kiedy na początku bodaj szóstej klasy nauczycielka przyniosła adresy dziewcząt i chłopców ze Związku Radzieckiego, z którymi mogliśmy korespondować i mieliśmy się przyjaźnić, a ja dostałem, czy też wylosowałem Tanię, babcia pomagała mi pisać listy do tej nieznanej dziewczynki. →

Obyś nigdy nie poznał wojny (Sigrid Nunez, „Dla Rouenny”)

Maria Karpińska

Nunez przygląda się własnej pracy twórczej, egoizmowi pisania i wykorzystywania cudzej historii, okrutnej świadomości, że na jedno opowiedziane życie przypadają tysiące przemilczanych. →

Odkrywanie pokolenia (Jacek Paśnik, „Dzieci”)

Bartosz Pergół

Momenty, w których Paśnik – poprzez gęsty opis pełen wizualnych detali i serię trafnych rozpoznań społeczno-historycznych – obserwuje pokolenie „Dzieci Neo”, stanowią największą siłę jego debiutu. →

Regiony pojedynczych herezji. Marańskie wyjścia w prozie polskiej XX wieku (fragmenty)

Piotr Sadzik

Marani literatury polskiej – choć najczęściej unikają ostentacyjnych odniesień do dziedzictwa żydowskiego, [...] ocalają je jako widmową oś organizującą ich projekty pisarskie. →

Pakt przy dźwiękach języka (Krzysztof Cieślik, „new sincerity / zapiski z późnego kapitalizmu”)

Aleksander Trojanowski

Dokąd prowadzi nas ta „new sincerity”? Odpowiedź możemy znaleźć po drugiej stronie tomu – w „zapiskach z późnego kapitalizmu”. →

W wodzie, słowach i ciałach (Lidia Yuknavitch, „Chronologia wody”)

Iwona Komór

„Chronologia wody” to jednocześnie pisanie reparacyjne, Bildungsroman i kontrkulturowa autoterapia. →

Pierwsze: zawsze streszczaj (Julek Rosiński, „Streszczenie pieśni”)

Adam Partyka

Poezja Rosińskiego „testuje spadanie”, ignoruje powagę grawitacji, stawiając na wolność, jaką daje lot. Zyskuje w ten sposób nieskrępowaną swobodę. Coś też jednak traci po drodze. →

Nagroda Václava Buriana – wiersze

Redakcja / Zofia Bałdyga

Redakcja „Wizji” ma przyjemność poinformować, że na początku października 2022 roku ogłoszono wyniki siódmej edycji Nagrody Václava Buriana. →

Kres (Don DeLillo, „Cisza”)

Marek Paryż

W „Ciszy” Don DeLillo nie epatuje obrazami wszechobecnego zniszczenia. Raczej rejestruje momenty, w których abstrakcyjne zagrożenie w jakimś stopniu się urzeczywistnia – niekoniecznie w formie wielkiej katastrofy. →

O człowieku, z którego zadrwiła historia (Ota Filip, „Siódmy życiorys”)

Zofia Bałdyga

„Siódmy życiorys” to autobiograficzna spowiedź. Jej celem jest rozliczenie się z samym sobą, z rodziną, z pamięcią, z systemem, który skrzywdził Otę Filipa. →

Aktualnik