Cuda niewidy (Katarzyna Szaulińska, „Czarna ręka, zsiadłe mleko”)
Szaulińska zaprasza nas na wizytę w gabinecie luster, w którym każde z odbić jawi się jako wyjątkowe, intrygujące, może nawet piękne. →
Normalni ludzie (Agnieszka Jelonek, „Trzeba być cicho”)
Jak na scenarzystkę przystało, Jelonek umiejętnie operuje literackimi schematami, sprawnie rozrysowuje postaci i rozpisuje dialogi – oszczędne, proste, momentami doskonale niezręczne. →
Écriture féminine (Tove Ditlevsen, „Trylogia kopenhaska”)
W bezwarunkowej introspekcyjności tej prozy, a więc w tym, co niektórzy uznają za słabość, drzemie jej największa wartość i wciąż niespożyty potencjał. →
Tango (Zośka Papużanka, „Kąkol”)
W „Kąkolu” rodzinne dysfunkcje odmieniane są przez wszystkie przypadki, a toksyczna atmosfera zatruwa dorastające w niej dzieci. →
Kształt kobiety (Monika Drzazgowska, „Szalej”)
Zatrucie, o którym pisze Monika Drzazgowska, trudno diagnozować i leczyć. Właśnie dlatego całe życie głównej bohaterki jej powieści jest jedną wielką terapią eksperymentalną. →
Bruzdy (Zyta Oryszyn, „Najada”)
„Najada” nie jest wyłącznie damsko-męskim dwugłosem – to przede wszystkim złożona, polifoniczna opowieść. →
Mały sabotaż (Zyta Rudzka, „Tkanki miękkie”)
Z charakterystyczną dla siebie sprawnością Rudzka wystrzeliwuje serie krótkich zdań, które pęcznieją w locie, nabierają ciężaru i zgodnie z niecnym planem autorki trafiają w znaczeniową pustkę. →
„Synku żyjesz” (Mikołaj Grynberg, „Poufne”)
To, co najważniejsze, rozgrywa się w „Poufnym” zakulisowo; przynależy do sfery przemilczeń, niedopowiedzeń, domysłów. Można na własną rękę próbować uzupełniać brakujące dane, dopowiadać słowa-klucze, które nie padają z ust bohaterek i bohaterów, oraz te, których z premedytacją szczędzi czytelniczkom i czytelnikom narrator. →