Jak na scenarzystkę przystało, Jelonek umiejętnie operuje literackimi schematami, sprawnie rozrysowuje postaci i rozpisuje dialogi – oszczędne, proste, momentami doskonale niezręczne.  →

W bezwarunkowej introspekcyjności tej prozy, a więc w tym, co niektórzy uznają za słabość, drzemie jej największa wartość i wciąż niespożyty potencjał.  →

W „Kąkolu” rodzinne dysfunkcje odmieniane są przez wszystkie przypadki, a toksyczna atmosfera zatruwa dorastające w niej dzieci.   →

Zatrucie, o którym pisze Monika Drzazgowska, trudno diagnozować i leczyć. Właśnie dlatego całe życie głównej bohaterki jej powieści jest jedną wielką terapią eksperymentalną.  →

„Najada” nie jest wyłącznie damsko-męskim dwugłosem – to przede wszystkim złożona, polifoniczna opowieść.  →

Z charakterystyczną dla siebie sprawnością Rudzka wystrzeliwuje serie krótkich zdań, które pęcznieją w locie, nabierają ciężaru i zgodnie z niecnym planem autorki trafiają w znaczeniową pustkę.  →

To, co najważniejsze, rozgrywa się w „Poufnym” zakulisowo; przynależy do sfery przemilczeń, niedopowiedzeń, domysłów. Można na własną rękę próbować uzupełniać brakujące dane, dopowiadać słowa-klucze, które nie padają z ust bohaterek i bohaterów, oraz te, których z premedytacją szczędzi czytelniczkom i czytelnikom narrator.  →