Księga wyjścia z siebie (Szczepan Twardoch, „Pokora”)
Opowieść o niedoszłym (bo niemożliwym) awansie społecznym Aloisa Pokory ma swoje źródła w szeregu autorskich obsesji: wojnie, zdradzie i etosie. →
Przezroczysta maska chama (Ziemowit Szczerek, „Cham z kulą w głowie”)
Szczerek tym różni się od reszty lewicowo zorientowanego środowiska literackiego, że eksploruje wizje przeciwnego obozu, zamiast z góry je wyśmiewać. Nie ogranicza się przy tym do prostego pastiszu spod znaku Rafała Ziemkiewicza. →
Puste miejsca (Dawid Szkoła, „Bejt znaczy dom”)
Szkoła kompiluje głęboko osobisty traktat filozoficzny, w którym zmagania z bolesną historią zastępują zwyczajowe uproszczenia popularnej literatury okołozagładowej. →
Pomnik na przykurzonym postumencie (Mikołaj Łoziński, „Stramer”)
Skoro Łoziński skupia swoją narracyjną soczewkę na jednej rodzinie, oczekiwałoby się konkretnej, odświeżającej metody w jej ukazaniu. Szkoda tylko, że ze wszystkich możliwych konceptów autor wybiera ten najprostszy, eksplorując schematyczne figury przyswojone przez literaturę lata temu. Rozpoznanie każdego członka familii oraz bohaterów satelitarnych wobec Stramerów jest proste, jeśli zna się odpowiadające im emblematy, a trudno ich nie znać, bo cyklicznie pojawiają się w tekstach kultury. →
Galicja widziana ze szczytu wulkanu (Dawid Szkoła, „Galicyjskie żywoty”)
Eseje Szkoły to opowieść o buncie małych i biednych przeciwko uprzedmiotowieniu przez Historię. A tę piszą zwycięzcy, degradując pamięć o zwyciężonych. Jeśli więc „Galicyjskie żywoty” są tylko zaginionym rozdziałem starej opowieści, to dobrze, że ten rozdział się odnalazł. →