Oprócz sprawnej realizacji schematów zapożyczonych od klasyków realizmu, Min Jin Lee wybija się na oryginalność, gdy ciekawie przedstawia społeczne i historyczne tło wydarzeń.  →

Willy Vlautin nie wstydzi się wzruszeń, a przy tym unika ckliwości. Pisze o życiowych rozbitkach zmagających się z trudnościami, które stawiają ich przyszłość pod znakiem zapytania. Nie oznacza to jednak, że są oni skazani na porażkę.  →

W „Ciszy” Don DeLillo nie epatuje obrazami wszechobecnego zniszczenia. Raczej rejestruje momenty, w których abstrakcyjne zagrożenie w jakimś stopniu się urzeczywistnia – niekoniecznie w formie wielkiej katastrofy.  →

Cisneros pokazuje, że przełamywanie stereotypów genderowych w społeczności Chicano to wyzwanie, bo wiele kobiet wciąż dziwi się, że istnieje alternatywa wobec wczesnego małżeństwa i życia gospodyni domowej.  →

Vuong korzysta z języka, który jest tak gęsty i zmetaforyzowany, że przesłania wzruszającą fabułę.  →

W opowiadaniach Yuknavitch tylko przesuwanie granic tego, co społecznie wyobrażalne, prawdziwie zbliża ludzi do siebie.  →

Hobson przedkłada efekt emocjonalny ponad wielowymiarowość warstwy problemowej i złożoność materii literackiej.  →