Podglebie (Maciej Bobula, „Pustko”)
Maciej Bobula miesza skale i optyki: raz zawęża perspektywę do rodzinnej mikronarracji, innym razem rozszerza ją globalnie. →
Dotykani i dotknięci (Marcin Mokry, „żywe linie nowe usta”)
„żywe linie nowe usta” to awangardowy tren rozpisany na rozmaite obiekty, przepisane zdania, haptyczne wiersze, rozpadające się prozy i odautorskie komentarze. →
Płaskoziemcy (Cezary Domarus, „Trax” i „Szybka książka o niczym takim”)
Poezja Domarusa stawia opór językowi uwikłanemu w sprzeczne relacje z władzą. Osoba przyzwyczajona do szybkich książek o niczym takim może więc mieć trudność z dekodowaniem tych wierszy. →
Odsłanianie niewiadomego
Czytajmy literaturę po Berezowsku – nie szukajmy w niej jedynego słusznego świata, patrzmy na przebłyski innych rzeczywistości, przylegających do tej, która jakimś dziwnym trafem została uznana za obowiązującą. →
Bez pośredników, bez prowizji, bez przyszłości (Michał Domagalski, „za lasem/”)
Domagalski pisze wiersze, w których nadal „jest życie” – choćby dlatego, że polska transformacja, którą tematyzuje, to wciąż niezakończony proces. →