Poza granicami lasu (Małgorzata Lebda, „Mer de Glace”)
Najpierw – mówi Lebda – należy poznać swoje ciało i spróbować przełożyć to poznanie na pracę języka. Tylko taki wiersz może przełamać granicę wnętrza i zewnętrza. →
re-Wizje (7): Krótkie seanse w „małych studyjnych kinach” (Joanna Bociąg, „Boję się o ostatnią kobietę”)
„Boję się o ostatnią kobietę" to zbiór świetnie skonstruowany, świadomy i dojrzały, wyważony między językowym konkretem emancypującym podmiotkę a światłem pozostawiającym miejsce dla czytelnika. →
re-Wizje (6): „Sequeliczność” i „przeinaczenie” (Marcin Sendecki, „Do stu”)
Dopiero wyjście poza sztywną formułę klasycystycznego porządku pozwala Sendeckiemu w pełni „uzbroić” utwór, przedstawić go jako intertekstualny sequel tradycji. Tak organizowane są również quasi-oktostychy z „Do stu”. →
re-Wizje (5): Ciężkowickie pasaże i miłość transgresywna (Waldemar Bawołek, „Pomarli”)
Dziś o Bawołku mówi się jako o środowiskowym zjawisku, dziedzicu spuścizny Schulzowskiej, reanimatorze tradycji próz małych ojczyzn i mateczników. →
re-Wizje (4): Bawi nas zbawienie, gdy zbawia nas zabawa (Adam Kaczanowski, „Zabawne i zbawienne”)
Poezja jednak nie zbawia, nawet gdy bawi, nie bawi, nawet gdy naiwnie próbuje zbawiać. Mimo tego Kaczanowski znajduje pewien uskok, pozwala zajrzeć nam w przestrzeń między zabawnym zbawieniem, a zbawienną zabawą. W tej enklawie nie musimy legitymizować swoich nieprzystających poglądów, ani, przeciwnie, koniukturalizować swoich przekonań, by zostać zrozumianym. →
re-Wizje (3): „Żyd”, poeta i filmowiec w jednym stali domu (Darek Foks, „Ludzie kultury”)
Jednak „Ludzie kultury” to przede wszystkim poemat – performatywny, momentalny, wyrażający się w pełni dopiero w całościowej lekturze, a jednocześnie posiadający datę ważności. To przykład upolitycznienia pewnej poetyki, wynikający nie z przekonania o potrzebie zaangażowania, a raczej z naturalnego oddziaływania rzeczywistości – coraz mniej udomowionej przez tytułowego bohatera. →
re-Wizje (2): Śmierć w nowych dekoracjach (Piotr Jemioło, „Nektrotrip”)
Rzeczywiście, poetyka Jemioły wydaje się mocno autorska. Wpływy obcych tradycji nie przebijają się przez liryczną narrację. Intertekstualia nie przeszkadzają, wzmagają jedynie kontrkulturową tonację obserwacji rzeczywistości. Przytłacza jedynie ta powszechna „nekrotyczność”, ciągła obecność śmierci, z której projekt poetycki Piotra Jemioło raz czerpie, innym razem na niej traci. →
re-Wizje (1): Zima już Panie, a wiersz wciąż na progu (Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki, „Dwie główne rzeki”)
Z jednej strony oczekiwano dokręcenia motywów najważniejszych dla tej liryki – ech i powtórzeń – pracy nad ukonstytuowanym już idiomem. Z drugiej domagano się bardziej radykalnych zmian, przełamania impasu formy, być może wyjścia poza tożsamościowy schemat, Wólkę Krowicką, Lisie Jamy i „dzieje rodzin sąsiedzkich”. Od początku było wiadomo, że obu tych grup nie da się zadowolić tylko jedną książką. →
Żono, wracam do domu, czyli Odys z Ciężkowic (Waldemar Bawołek, „Bimetal”)
O tym, że dykcja Bawołka stawia opór, pisali niemal wszyscy, a sama kategoria jej hermetyzmu zaczęła funkcjonować po trosze niczym stygmat, po trosze jak wizytówka. Jednocześnie kronikarz Ciężkowic to w tej chwili najbardziej „swój” spośród pisarzy osobnych. Podstawowym chwytem tego kronikarstwa pozostaje pogodzenie. →
Wielka majówka po „drobnych zmianach” (Konrad Góra, „Kalendarz majów”)
Czy w "Kalendarzu Majów" antysystemowy Góra przestał być jedynie poetą zaangażowanym, a stał się autorem politycznym? Czy imiona i nazwiska polityków – obecne w wierszach i liczne – sprawiają, że tomik staje się manifestacją niechęci wobec władzy w duchu "Drobnej zmiany" Marcina Świetlickiego? Bynajmniej. Owszem, Góra opluwa emanacje władzy, ale władzy wszelkiej, nie tylko tej z ulicy Wiejskiej – każdej wymierzonej przeciw wolności istnienia. →