Na poetycki warsztat Podlaskiego składa się z pewnością wysoka kontrola nad językiem i jego brzmieniem. W przypadku „Trzystu cytryn...” to efekt głębokiego zbadania zjawiska psychozy oraz jego językowych charakterystyk.   →

Zadaję sobie pytanie: jak wyglądałaby ta książka, gdyby składała się jedynie z rozmaitych serii krótkich wierszy (niech brzmi śpiewnie) pełnych po brzegi „pustych przebiegów” i czy wtedy również zdobyłaby taki rozgłos, jaki obecnie ma? Albo – czy kilka dobrych wierszy niewpisujących się swoją nie-lapidarnością w skrótowy, à la karciany koncept książki, może aż tak wpłynąć na jej odbiór?  →