Od Puszkina do Putina i z powrotem
Mój przyjaciel mówi: „Dość mam już Rosji, już i na zawsze”. Ja mu na to odpowiadam, żeby nie mylił Putina z Puszkinem. I od razu czuję niestosowność tej rady. →
Esej
Ostatnia rozmowa z Irit. Wspomnienie
Henryk Grynberg wspomina Irit Amiel w rocznicę Jej śmierci. →
Przedmiotowość pojęcia. Uwagi na marginesie „Pocałunków ludu” Dawida Kujawy
Zgadzam się z Kujawą, że krytyczna lektura powinna być raczej eksperymentem niż deszyfracją zagadki (wydobywaniem czegoś, co przez autora ukryte), choć nie widzę powodu, by tego eksperymentu nie nazywać interpretacją. →
Pasować do opisu (Claudia Rankine, „Citizen: An American Lyric” i „Just Us”)
Nieporozumienie czy niezrozumienie – w wymiarze prywatnym i społecznym – to kategoria kluczowa dla twórczości Claudii Rankine, pisarki dotąd nietłumaczonej na polski, a w Stanach czytanej bardzo uważnie. →
Przemiana. O prozie Edouarda Louisa
Edouard Louis – wciąż bardzo młody autor – pisze na gorąco, prawie bez dystansu, szybko, korzystając przy tym z całego socjologicznego dorobku poprzedników i poprzedniczek. →
parę smętnych słów między Henrykiem a Henrykiem (bozzetto)
Zdarza mi się mówić, że Henryk uważał się za człowieka pechowego. W jakimś przebłysku zuchwałości mam wrażenie, że pech ten rozłożył się po jego śmierci na bliskich. Z innej strony doszedłem do wniosków, że Henryka-Henryków było wielu. Nikt poza mną (i może Krystyną Sakowicz/Martą Zelwan) nie znał „tego-takiego” Henryka. →
Słowo na urodziny Berezy
Wśród kilku słów, na które Henryk Bereza był uczulony, znajdował się czasownik „uporać się”. Wśród tych słów, na które był uczulony, były takie, które i u mnie wywoływały wysypkę, chrypkę, pochrząkiwanie i swędzenie skóry, obejmując również miejsca intymne; takie było na przykład słowo „ubogacić”, we wszystkich jego odmianach. →
Odsłanianie niewiadomego
Czytajmy literaturę po Berezowsku – nie szukajmy w niej jedynego słusznego świata, patrzmy na przebłyski innych rzeczywistości, przylegających do tej, która jakimś dziwnym trafem została uznana za obowiązującą. →
Życie w słowie
Literatura była dla Berezy czymś w rodzaju religii, to jasne. Wyznaczył jej cel wysoki, to znaczy ocalanie przez prawdę. Prawda – własna, odnaleziona w rzetelnym procesie samopoznawczym − była warunkiem sine qua non. →
Bez widoku na ulicę Widok
Opowiem Wam krótką historię szlachetnego obłędu Henryka Berezy. Herosa literatury zgubnej. Don Kichota. Jako że to do „Wizji”, poniżej moja wizja. Niejednego henrykoznawcę obruszy, ale… temu służą wizje. Z natury nieprzejednane – obruszają. →