Podziały na uboczu. O współczesnej poezji luksemburskiej

Michał Grabowski

Poeci i poetki Luksemburga, w którym mieszka mniej osób niż w Łodzi, wytyczyli własną drogę poetycką, oryginalną nie tylko na tle poezji państw ościennych, niczym nie ustępując wiodącym literaturom europejskim. →

Écriture féminine (Tove Ditlevsen, „Trylogia kopenhaska”)

Aleksandra Kumala

W bezwarunkowej introspekcyjności tej prozy, a więc w tym, co niektórzy uznają za słabość, drzemie jej największa wartość i wciąż niespożyty potencjał. →

Bez pośredników, bez prowizji, bez przyszłości (Michał Domagalski, „za lasem/”)

Michał Trusewicz

Domagalski pisze wiersze, w których nadal „jest życie” – choćby dlatego, że polska transformacja, którą tematyzuje, to wciąż niezakończony proces. →

Pozostała dosłowność (Jana Orlová, „Nie uciekniesz”)

Rafał Różewicz

Choć wiersze Orlovej są komunikatywne, należy je raczej współodczuwać, a podczas ich lektury zdać się na instynkt, zawierzyć własnym pragnieniom i słabościom. →

Język jest pierwszy (Piotr Mitzner, „Przejścia”)

Karol Samsel

Niemało z tych wierszy można by odczytać właśnie po beckettowsku. Mitzner bowiem – tak jak Beckett – postrzega stan bycia w literaturze w kategoriach uwięzienia, które należy przezwyciężyć. →

Mauritius. Ucieczka z raju

Iwona Komór

Dla Devi i Sewtohula peryferyjność staje się źródłem inspiracji, która wyostrza widzenie problemów, pozwala na zyskanie dystansu wobec definicji upraszczających rzeczywistość i stereotypów oferowanych przez centrum. →

Ciało, tekst, transgresja (Lidia Yuknavitch, „Krawędź”)

Marek Paryż

W opowiadaniach Yuknavitch tylko przesuwanie granic tego, co społecznie wyobrażalne, prawdziwie zbliża ludzi do siebie. →

„Cukry” i słoń Bombi (Dorota Kotas, „Cukry”)

Piotr Mitzner

Kotas potrafi jednocześnie dać obraz naszego świata z perspektywy dziecka lub kosmity, umie rozbrajać tragizm groteską i doskonale pointować. A celna pointa jest zwycięstwem. →

Porzućcie nadzieję, którzy tu wchodzicie (Ottessa Moshfegh, „Tęsknota za innym światem”)

Maria Karpińska

Nie o to chodzi, by lubić bohaterów „Tęsknoty za innym światem”, choć z pewnością niektórzy z nich potrafią rozbawić, a wszyscy zaintrygować. Chodzi o to, by się w nich przejrzeć. →

Tango (Zośka Papużanka, „Kąkol”)

Aleksandra Kumala

W „Kąkolu” rodzinne dysfunkcje odmieniane są przez wszystkie przypadki, a toksyczna atmosfera zatruwa dorastające w niej dzieci. →