Wewnętrzna pustynia (Soren Gauger, „Imitacja życia”)
Soren Gauger deklaruje w wywiadach, że nie ufa pisarstwu, które jest pozbawione poczucia humoru, dlatego w „Imitacji życia” rozpaczy towarzyszy śmiech. →
Recenzja
Ciąg dalszy następuje (David Markson, „Kochanka Wittgensteina”)
„Kochanka Wittgensteina” Davida Marksona nie jest powieścią biograficzną o partnerce znanego filozofa. Opowiada o kobiecie, która po nienazwanej katastrofie pozostała sama na Ziemi – albo tylko jej się wydaje, że jest jedyną żyjącą osobą na planecie. →
Szaleństwo jednej nocy, czyli tam i z powrotem (Mateusz Żaboklicki, „Nucić”)
Mateusz Żaboklicki chce ukazać współczesną niewystarczalność klasycznej kultury europejskiej wraz z jej paternalizmem. Jedną z figur kluczowych dla tej formacji myślowej jest wzorzec cnotliwego męża stanu, wodza. →
Normalni ludzie (Agnieszka Jelonek, „Trzeba być cicho”)
Jak na scenarzystkę przystało, Jelonek umiejętnie operuje literackimi schematami, sprawnie rozrysowuje postaci i rozpisuje dialogi – oszczędne, proste, momentami doskonale niezręczne. →
Nie czuj się bezpiecznie (Maciej Miłkowski, „Trzeci dzień świąt”)
Z najnowszego zbioru opowiadań Macieja Miłkowskiego, tak zgrabnego, tak samoświadomego, przebija pragnienie prawdziwszego obcowania z drugą osobą, pragnienie przełamania samotności. →
Przedmiotowość pojęcia. Uwagi na marginesie „Pocałunków ludu” Dawida Kujawy
Zgadzam się z Kujawą, że krytyczna lektura powinna być raczej eksperymentem niż deszyfracją zagadki (wydobywaniem czegoś, co przez autora ukryte), choć nie widzę powodu, by tego eksperymentu nie nazywać interpretacją. →
Pasować do opisu (Claudia Rankine, „Citizen: An American Lyric” i „Just Us”)
Nieporozumienie czy niezrozumienie – w wymiarze prywatnym i społecznym – to kategoria kluczowa dla twórczości Claudii Rankine, pisarki dotąd nietłumaczonej na polski, a w Stanach czytanej bardzo uważnie. →
Podróż w poszukiwaniu sensu (Antun Šoljan, „Krótka wycieczka”)
Šoljan pisze o chorwackich intelektualistach w dżinsach, ale równie dobrze mógłby opowiadać o pokoleniu dzisiejszych trzydziestolatków. →
Wyjście z labiryntów (Agata Jabłońska, „dla moich dziewczyn”)
Lektura tomu Agaty Jabłońskiej mało ma wspólnego z przyjemnością; uzbrajanie się do niej w czarną parasolkę jest całkowicie zrozumiałe, lepszy taki spadochron niż żaden. →
Poza granicami lasu (Małgorzata Lebda, „Mer de Glace”)
Najpierw – mówi Lebda – należy poznać swoje ciało i spróbować przełożyć to poznanie na pracę języka. Tylko taki wiersz może przełamać granicę wnętrza i zewnętrza. →