Wola niemocy (Robert Walser, „Jakob von Gunten”)

Łukasz Musiał

„Jakob von Gunten” jest narracyjnie bodaj najprzejrzystszą i najbardziej przystępną powieścią Walsera. Zarazem jednak najbardziej mglistą w swych intencjach i w swej rozchwierutanej wymowie zdecydowanie najbardziej zwodniczą. →

Równanie na dzwon (Jacek Podsiadło, „Podwójne wahadło”)

Anita Jarzyna

Język „Podwójnego wahadła” jest wszechstronnym instrumentem – gra z życiem i o życie, gra też przeciwko nadużyciom. →

Bruzdy (Zyta Oryszyn, „Najada”)

Aleksandra Kumala

„Najada” nie jest wyłącznie damsko-męskim dwugłosem – to przede wszystkim złożona, polifoniczna opowieść. →

NOWE KSIĄŻKI: Kwiecień 2021

Redakcja

Prezentujemy najciekawsze nowości wydawnicze i zapowiedzi książkowe na kwiecień 2021. Od Roberta Walsera po Macieja Płazę – oto nowe książki, które warto przeczytać! →

Księga wyjścia z siebie (Szczepan Twardoch, „Pokora”)

Igor Kierkosz

Opowieść o niedoszłym (bo niemożliwym) awansie społecznym Aloisa Pokory ma swoje źródła w szeregu autorskich obsesji: wojnie, zdradzie i etosie. →

Depresja w czasach zarazy (Kamila Janiak, „Zakaz rozmów z nieobecnymi fizycznie”)

Monika Glosowitz

Czytam tę książkę jako opowieść o nieustającej, sączącej się i atakującej wszystko przemocy. →

Mówię „espresso” myślę „doppio” wychodzi „aqua” (Marcin Podlaski, „Trzysta cytryn do trzeciej potęgi tygrysa”)

Weronika Janeczko

Na poetycki warsztat Podlaskiego składa się z pewnością wysoka kontrola nad językiem i jego brzmieniem. W przypadku „Trzystu cytryn...” to efekt głębokiego zbadania zjawiska psychozy oraz jego językowych charakterystyk. →

Morze obiecane (João Guimarães, „Śródziemnomorze”)

Łukasz Kraj

Guimarãesa interesują rzeczy największe, te, których nie obejmuje ludzkie postrzeganie i rozumienie i które przerastają czasami sam język poetycki. →

Pieśni z błota i kamienia (Bianka Rolando, „Ostańce”)

Aleksandra Byrska

„Ostańce” Bianki Rolando to taniec na gruzach, celebracja resztek, świętowanie przynależności do chaosu →

Cięcia dowcipu, krojenie liter (Robert Burton, „Anatomia melancholii”)

Piotr Sadzik

Czytam Burtona przede wszystkim jako kogoś, kto przepuszcza doświadczenie anomicznego kryzysu przez filtr języka, który uwikłany jest w nieskończoną dialektykę konsolidacji i rozsypki, stając się tym samym zwierciadłem dla powszechnego rozchwiania. →