Rezonujący z postsartre’owską i postheglowską filozofią Deleuze’a podmiot Matwiejczuka jest już w miejscu syntezy – nie przeciwstawia się światu, lecz stanowi z nim funkcjonalną jedność.   →

Z charakterystyczną dla siebie sprawnością Rudzka wystrzeliwuje serie krótkich zdań, które pęcznieją w locie, nabierają ciężaru i zgodnie z niecnym planem autorki trafiają w znaczeniową pustkę.  →

Pomijając jednak warstwę moralną, podstawowym i największym zarzutem, jaki mam wobec Dazaia, jest jego skrajny, nieznośny narcyzm, który każe mu stawiać siebie oraz swoją udrękę w centrum każdej opowiadanej historii.   →

Autorce zdecydowanie bliżej do tych poetek i poetów, dla których twórczość jest aktem wiary w sakralną moc słowa. Może ona unieśmiertelniać, stać na straży pamięci, upominać się o poszkodowanych, jednak nie wchodzi w mariaże ze współczesnością, nie dekonstruuje schematów, nie zmieni językowych nawyków, odbijających pewną wizję świata, w końcu – nie zamierza interweniować w otaczającą rzeczywistość.  →

Szczerek tym różni się od reszty lewicowo zorientowanego środowiska literackiego, że eksploruje wizje przeciwnego obozu, zamiast z góry je wyśmiewać. Nie ogranicza się przy tym do prostego pastiszu spod znaku Rafała Ziemkiewicza.  →