Banalności fabuł tych opowiadań nie należy łączyć z polskim banalizmem z lat dziewięćdziesiątych o artzinowej proweniencji. Tamten banalizm był nieco „subkulturowy”, kumpelski, chłopacki, bywał maskulinistyczny, do tego ze skłonnością do absurdu, wygłupu i blagi. Mazierska przygląda się z regularnie zaznaczanego dystansu banalności codziennych przypadków, miłości i resentymentów, spotkań i rozstań, drobnych rytuałów i zmian zachodzących na przestrzeni lat.  →

Koch to mistrz pastiszu i trawestacji , który w „Tysiącu sztuk awangardowych” daje popis umiejętności w „mówieniu językami” – i który w formie „sztuki awangardowej” znajduje dla nich doskonały wehikuł czasu.  →

Szkoła kompiluje głęboko osobisty traktat filozoficzny, w którym zmagania z bolesną historią zastępują zwyczajowe uproszczenia popularnej literatury okołozagładowej.  →

W „Bailoucie” hipertrofia klisz wyobraźni, wysokie stężenie suchego humoru, mityczne projekty i retoryka anegdoty, choć mogą sprawiać pozory kolejnego przykładu totalnego panowania ironii i skłaniać do łatwych uogólnień, stanowią właśnie próbę upomnienia się o inną powagę.  →

Dary w nowej książce Justyny Bargielskiej działają niczym paczki znaczeń wysyłane w istocie w przeszłość – niczym wysłana w kosmos Łajka, niewidzialny dar, o którym darczyńca natychmiast zapomniał. Przyszłość u Bargielskiej nie może nastąpić, przede wszystkim dlatego, że już się wydarzyła.   →