Pakt przy dźwiękach języka (Krzysztof Cieślik, „new sincerity / zapiski z późnego kapitalizmu”)
Dokąd prowadzi nas ta „new sincerity”? Odpowiedź możemy znaleźć po drugiej stronie tomu – w „zapiskach z późnego kapitalizmu”. →
Recenzja
W wodzie, słowach i ciałach (Lidia Yuknavitch, „Chronologia wody”)
„Chronologia wody” to jednocześnie pisanie reparacyjne, Bildungsroman i kontrkulturowa autoterapia. →
Pierwsze: zawsze streszczaj (Julek Rosiński, „Streszczenie pieśni”)
Poezja Rosińskiego „testuje spadanie”, ignoruje powagę grawitacji, stawiając na wolność, jaką daje lot. Zyskuje w ten sposób nieskrępowaną swobodę. Coś też jednak traci po drodze. →
Kres (Don DeLillo, „Cisza”)
W „Ciszy” Don DeLillo nie epatuje obrazami wszechobecnego zniszczenia. Raczej rejestruje momenty, w których abstrakcyjne zagrożenie w jakimś stopniu się urzeczywistnia – niekoniecznie w formie wielkiej katastrofy. →
O człowieku, z którego zadrwiła historia (Ota Filip, „Siódmy życiorys”)
„Siódmy życiorys” to autobiograficzna spowiedź. Jej celem jest rozliczenie się z samym sobą, z rodziną, z pamięcią, z systemem, który skrzywdził Otę Filipa. →
Rodzina przy stole (Shalom Auslander, „Matka na obiad”)
To przewrotne, że postulując porzucenie myślenia o tożsamości na rzecz uniwersalnego ponadludzkiego porozumienia, Auslander oddaje w nasze ręce książkę właśnie o tożsamości. →
Portret damy (Deborah Eisenberg, „Twoja kaczka jest moją kaczką”)
Eisenberg swobodnie zmienia techniki narracyjne, punkty widzenia i poetyki. Wszystkie prozy z tego zbioru łączy poczucie schyłkowości, niejasne wrażenie, że niedługo wydarzy się coś złego. →
Dotykani i dotknięci (Marcin Mokry, „żywe linie nowe usta”)
„żywe linie nowe usta” to awangardowy tren rozpisany na rozmaite obiekty, przepisane zdania, haptyczne wiersze, rozpadające się prozy i odautorskie komentarze. →
Mięso, krzyk i halucynacje (Henri Michaux, „Meskalina i muzyka”)
Projekt Henriego Michaux jest przewrotny, bo zakłada manifestacyjną bezprogramowość, poruszanie się w poprzek gatunkowych konwencji i literackich dykcji. →
Czarnogórski Carver (Ognjen Spahić, „Głowa pełna radości”)
Teksty Spahicia są pełne metafor i paraboli; nieobca im jest groteska i surrealistyczna atmosfera. A mimo to jego utwory okażą się tak samo czytelne zarówno dla czarnogórskiego czytelnika, jak i polskiego odbiorcy. →