Choć wiersze Orlovej są komunikatywne, należy je raczej współodczuwać, a podczas ich lektury zdać się na instynkt, zawierzyć własnym pragnieniom i słabościom. →
Niemało z tych wierszy można by odczytać właśnie po beckettowsku. Mitzner bowiem – tak jak Beckett – postrzega stan bycia w literaturze w kategoriach uwięzienia, które należy przezwyciężyć. →
Dla Devi i Sewtohula peryferyjność staje się źródłem inspiracji, która wyostrza widzenie problemów, pozwala na zyskanie dystansu wobec definicji upraszczających rzeczywistość i stereotypów oferowanych przez centrum. →
Kotas potrafi jednocześnie dać obraz naszego świata z perspektywy dziecka lub kosmity, umie rozbrajać tragizm groteską i doskonale pointować. A celna pointa jest zwycięstwem. →
Nie o to chodzi, by lubić bohaterów „Tęsknoty za innym światem”, choć z pewnością niektórzy z nich potrafią rozbawić, a wszyscy zaintrygować. Chodzi o to, by się w nich przejrzeć. →
Efekt tego eksperymentu nie może być jednoznaczny. Język poddaje się i wygrywa równocześnie: grzęźnie w oczywistości i nudzie, ociera się o epifanię, denuncjuje sam siebie jako konstrukt, otwiera na nieznane. →
Choć piąta książka Waligórskiego przynosi parę drobnych przesunięć w obrębie tonu i tematyki, to jego poezja – kunsztownie uformowana i doskonała warsztatowo – dostarcza wiele satysfakcji. →