„Przysięga wierności" to opowieść o niestałości i niepewności uczuć, o (nie)idealnej miłości, o zagubieniu i niemożliwości zapuszczenia korzeni.   →

Emigracja w powieści Statovciego jest rytuałem przejścia, którego pomyślne zakończenie jest możliwe tylko dzięki powrotowi do swoich korzeni i przyjęciu odrzucanego do tej pory dziedzictwa.  →

Nie mam wątpliwości, że przyszłość jest po stronie Janickiego i Kaczanowskiego, a „Spis treści” to nie gorzkie podsumowanie wyprodukowanego przez świat kontentu, lecz rozprawka o sposobach łączenia politycznego i filozoficznego.  →

Książka Malek przypomina porozpruwaną tkaninę, której pojedyncze nici wyrwane zostały z uporządkowanej struktury, wątku i osnowy, przypominając o pierwotnej całości, być może niemożliwej już do odtworzenia.   →

Matywiecki nie jest apokaliptykiem. Kiedy zorientowałem się, że „Poematy biblijne” w układzie swoim podążają za kolejnymi księgami, jako źle wychowany czytelnik zajrzałem na koniec. Ostatnie słowa są dopiskiem piszącego, jego post scriptum, które brzmi: „Litera / mówi”.  →

Spojrzenie w przeszłość, zapośredniczone przez opowieści i przedmioty, pozwala dostrzec jedynie cień ludzi, od których oddziela nas nieprzebyty mur zapomnienia – choć wciąż odnajdujemy pozostawione przez nich ślady, oni sami pozostają nieuchwytni.  →

Teksty… czytane jako idiomatyczna opowieść tożsamościowa i jako narracja „uniwersalna” o męskiej heteroseksualności będą zarazem satysfakcjonujące i rozczarowujące, ponieważ mogą (i muszą) uruchamiać sprzeczne style odbioru. Konfesyjność zderza się z tekstową gęstością. Ale to zderzenie wydaje się nie do uniknięcia, jeśli serio potraktować problem opowiadania (o) seksualności i wypowiadania pragnień cielesnych.  →

„Patrzę, więc jestem. Jestem, bo jestem widziany, ale przez kogo naprawdę dojrzany?” – zdaje się podpowiadać poeta, kierując naszą refleksję na temat nieoczywistej tożsamości.  →