sprawiają wrażenie introwertycznych
wsłuchane w trawę w leju brzucha
podeszły blisko otwartego okna

znamy się ledwo z widzenia
rosną myśli półmartwe jak sierść

zupełnie nie wiem jak zagadać
– a was za co wygnano z raju? – pytam wreszcie
w ostatniej chwili czmychają spod języka

trawa patrzy w sufit
powietrze stawia sobie słońce na nosie

drzewa rysują kółka
i nie pokazują nikomu  

pijany noe pisze wiersz o rakiecie
od zapachu zwierząt można zwymiotować

przez dziurkę oka podgląda bezwonny kosmos
jego potężniejsze od pleśni pejzaże

nic nie wiesz o konstelacji nitek
w tryumfalnej budowli grzybni

miliony owadów idą na sześciu nogach
z jeziora wynurzają się komary z gnoju wyfruwają żuki

organizmy komplikują się w sarnę zjadaną przez wilki
w człowieka który wbił oczy w pusty korytarz

bakterie uruchamiają neurotoksyny alzheimera
wędrują w górę rzeki

po czarnym zboczu wspina się planeta
ktoś podśpiewuje w trudzie ciepłego poranka

ten strzęp ludzkich tkanek
nawleczony na kręgosłup
i wciągnięty na maszt jak flaga
wrzeszczącego tłumu to jezus chrystus
– na dwójce nadają pasję
na czwórce przyrodniczy
horda
szympansów poluje na mniejszą małpę
i rozrywa żywcem

satelity
dryfujące boje
żadnego przebicia na łączach

skaczę po kanałach
nic nie rozumiem z programu

kręgowiec na krzyżu jest dwubocznie symetryczny
rozpięty między ustami i odbytem
na skórze odciska się szkielet
jak skamieniałości zwierząt
perizonium warg okrywa zęby

siedzimy w ciałach jak sok w owocu
wewnątrz komórek cisza stawy
cytoplazmy nieporuszone ważką
w sadzawkach coś się trawi garbuje

kiełkujący niepokój obrasta trawa
przyszłość czeka zapisana w spermie
ego wymyka się rybą po niebie
kometa trzepocze płetwą i gaśnie