W lesie nie ma cienia,
gdy bijemy skrzydełkami o mchy
i zdzieramy płatki ze świerków,
obnażając to, o czym nie ma mowy, a co
się wypowiada, skorowidze luźnych faktów,
których sterty piętrzą się nad komodami
i blokują korytarze. Konsonans jest
jedyną pociechą tego świata, światło gorzkich
gwiazd gnuśną nocą, gdy wybudzony akurat na tyle,
by stracić tuzin tropów, wymyślam w zamian
piekarski tuzin kolejnych. Żwir
nie trzyma, droga w ruinie,
lecz bliżej niej, o wiele, niż brzasku we wstającej
łunie.

(z tomu Residual Rubbernecking, 2000)

Bogacze, ci to się znają na cierpieniu
biorącym się z natury, z losu, którego
bogacze, jak twierdzą, nie kontrolują, z przyboru
wód, erozji polarnych czap
oraz wybuchu wstrętnej
chciwości wśród tych, których już nie cieszą
doskwierające braki w obliczu bogactwa,
na które są za głupi, by je pojąć. Takie bogactwo
to cena postępu. Handlarz ryb
widzi przerażenie na pyskach pstrągów
i makreli wyłożonych na targowym
kramie w szybko topniejącym lodzie. W Pompejach
lawa płynęła i grzebała ludzi,
żeby wiersze takie jak ten mogły się narodzić.

(z tomu Recalculating, 2013)

Pamiętacie, co mówiłem wam o czyśćcu?
O otchłani? Że wszystko, co się teraz dzieje, to tylko
takie czekanie, aż gruba ryba zdecyduje,
co z wami zrobić? Ona czyni was takimi,
jacy jesteście, potem decyduje, jak wyszło. Na każde
dziesięć niedoróbek zdarza się klejnot
i, no wiecie, może wy nim właśnie jesteście.
Potem są ci, co wypowiadają jej imię na próżno –
jak im tam – religijni moraliści;
nie bardzo jej z nimi po drodze, szczególnie
kiedy próbują odebrać kobiecie prawo wyboru
albo oczerniają tych, co są prawie takimi ciotkami, jak ona.
Cóż, każdy błądzi. I od tego właśnie jest
czyściec. Czasem się zdarzy, że
w trakcie czekania połapiesz się co i jak – wreszcie
zgodzisz się, że stoisz w długiej kolejce po Bóg
wie co. I żadne z was dwojga
nie ma pojęcia, o co tu do diaska chodzi albo co
z tym zrobić.

(z tomu Recalculating, 2013)