słońce plami oczy. klucze obrastają
w pióra i przekręcają niebo.

ciepłe znamię przypomina o sobie.

oddech garnituru nad miastem,
ratusz salutuje w ogniu.

spójrz, jak krzywi się niebo,
kichnięciem rozbiera świątynię.

ciepłe filiżanki kwitną pod wiatą.

brniemy przez szklany las, ścięty fiolet,

eksplozję śliniącą się w lusterku.

Ucieczka z obrazu powieszonego nad doliną,
krople wwiercają się w skórę, nerw jako akord,
początek rzężenia. Chciałbym powiedzieć,

że nie dziwi mnie pole oblepione łabędziami.
Może odrobinę spuchnięty tors: ta piłeczka
z kauczuku, która bada łysienie szczytów.

Opychasz się makiem, a ja pytam o zawartość
termosu. To tylko zmielone smocze kości.
Rzecz jasna z odrobiną kawy.

Po długiej drodze: morze. Drobinki soli.
Klęczymy. Masyw klęka z nami.