Zarys terenu w odroczonym błogostanie
rozkładu balansuje poza wybiegiem
pomiędzy uderzeniami dawno już na próbę
powalonych pni nieczysto rozwarte miejsca cięć
zasiedlone przez obce kolory z upływem niezdecydowanych
lat rozrosty pozostawionego sobie i o co się pyta
tu serce co do czego należy grzyb
do drewna drewno do grzyba kto gości a kto
jest gościem i na ile proszonym i czy będą
pamiętać wspólnie spędzony czas?

Zdewastowany teren jakże trafnie i posępnie
nazwany po ludzku nadznaczony zepchnięty
w ułomną dzikość
pustkowie po wielkiej zagładzie nasypy
z gruzu tak zwyczajnie w rozpadającym się
zaułku potłuczonych skorup przy niegdysiejszym wejściu
wokół którego szczawie
na uboczu też dziki szpinak sprawdź i donieś
ubogich strawę w czasach głodu i barwnym
snom na korzyść udany
w nadkładzie też i on
domaga się swego pokładu co to
oraz tamto pogrzebie a na tym
prosty kokornik.

Cienkoskórne wspomnienie
napięta membrana nad cicho
oddychającym obrazem wcześniejwczesnychhistorii
pozorny puls w fioletowym unerwieniu kwiatostanów
oczkujący w poszarzałej bieli i jużchcępiękności
czarny lulek a pod nim
pole wysprzątane do czysta.

Krótsze dni niczego
nie można już zignorować rozświetla się w
zabliźnionym podszyciu słaba poświata
dociera do więdnących komór nic
już nie rzuca cienia

jakiś mężczyzna wlecze swą podagrę
przez polanę w worku
pełnym łat nazwanych
po jednym z innych gwiazdozbiorów
słychać też psy
z niedaleka
inne czasy jak się mówi nic
nie ma kwitnąć nikomu
puszcza bezradna i stara.

Tak się uczy języka
jemioły żebraczych słów
wśród nagich gałęzi
pijane pismo nieomal
pod niebem omałocopod
nieustającym krążeniem wron
forma życzeniowa dla opadów śniegu
starozielone zasady głównych
i podrzędnych zdań czasu.

Tak trzeba sobie
wyobrażać koniec: dzień niczym lód
albo dzień niczym
wiatr albo dzień niczym inny
niegdyś niepewne światło
milczące ptaki kruki tylko głośno łopoczą
skrzydłami i bazgrzą coś przy okazji w powietrzu jakieś
choćby wezwanie by lecąc w dół splądrować korony drzew
ulotne zdania o nieobliczalności czasu
kiedy staw zamarza na skutek swobodnie
napływających mas zimnego powietrza.

Wspomnienie jako przestrzeń nieobecności, sterowana przezroczystą dłonią nieobliczalnych synaps i niemierzalnych przesunięć sedymentacji w długo nawarstwiających się i pogłębiających bruzdach i fałdach mózgu : roi się tu od nieobecności, od tego, czego już nie ma, co już utracone, choć stale domaga się swego imienia, wezwania, nazwania, które je utrzyma, w pamięci i we wspomnieniu : z każdym apelem, wezwaniem przez nazwanie, zmienia się oblicze i postać nieobecności : imię wchłania to, co dzieje się wokół jego przywołania, a nacierające z zewnątrz ryjowisko odkłada się wokół niego jak kolejna warstwa : strzępy, odpryski, odłamki już stale będą się mieszać z zaklinanymi wspomnieniami, staną się częścią wspominającego nazywania pojedynczych nieobecności : każde wspomnienie jest aktem nawiedzenia, a z każdym nawiedzeniem przez nazwanie nieobecność coraz bardziej oddala się od punktu, w którym była, kiedy po raz pierwszy, pozostawiając za sobą wszystko, co posiada obecność, wyłoniła się w swej wybrakowanej istocie i poczęła zamieszkiwać pustą przestrzeń, nigdy jej nie wypełniając : tak więc współczesność jest ciągłym napędem przeszłości, nic we wspominaniu nie pozostanie bez ruchu, a wspominana nieobecność nabiera niewyraźnych kształtów poprzez warstwy, raz przezroczyste, innym znów razem zapieczętowane : wciąż nowe naświetlenia nakładają się na siebie, wciąż nowe tonacje, w których wybrzmiewa imię przyzywane z narastającej oddali.

Uskokowe zaburzenia powierzchni : hałdy, rumowiska, ziemia pokryta odłamkami łupków : z każdym krokiem nieustające stuki i zgrzyty, głoski uderzeniowe, frykatywne i szczelinowe, jasnometaliczne pytanie w języku odłamków, kto bardziej jest poraniony : same odłamki, czy ziemia, którą skrywają : każdy odłamek nowym znaleziskiem : niebieskawy, brązowawy, z rdzawymi żyłkami, niosący znaki : zaszyfrowane pismo, które się mogło nawarstwić wokół dawno zapomnianych dźwięków.

Gdzie są gromadzone ślady opuszków palców, ulotne ślady rąk przyłożonych do bruzd, w których granit spotyka się z łupkiem, gdzie w górotwórczym pędzie poziomo pofałdowane skały ścierają się z metamorfitem poprzecznie nawarstwionym pod wpływem ciśnienia i zaciskania, gdzie spotykają się ucieczka i zwichnięcie, dwie zasady ziemskiej ewolucji odnajdują się ramię w ramię, usta w usta, i pozostają tak w bezruchu na zawsze – a gdzie jest spęd opuszków palców, gdzie wyrozumiałość, gdzie oddech, który bezcieleśnie dociera do niewielkich otchłani niewidocznych gołym okiem, pomiędzy wypełnieniami przestrzeni, które nieomal dolistkowują się w prawym rogu, i tam pozostaje?

A jednak są
łzy w kamieniu niewidoczne
resztki wzruszenia i
jakiejś łagodności opary tylko
bez przekazu pod dłonią
nieoczekujące pocieszenia samowystarczalne
w niewyczuwalnym tylko puste przestrzenie
wiedzą jak o nich śpiewać
o powolnym opłakiwaniu
narastających kryształów
drobnolistne miary
gotowe się w końcu też złamać
czekając skrycie na pęknięcia pogodzone
z oderwaniem skały
ich losem będzie pismo.

W epoce kambru początek wolności
nim jeszcze rozwidliły się niższe paprocie
przed istotną skałą ze szlamu
kwestia przypadku w obliczu podwójnego niewiadomoczego
istota obdarzona wolą i bezwiedna
z zasłoniętym może okiem
skazana na zaniechanie jako zarys przez niewiadomokogo
odkrywcy uległości a mimo to
graptolity podbijają morza
nieproszone zasiedlają ocean
w swobodnie pływających koloniach
wystarczająco wolne by bezimiennie martwieć
w metamorficznych skałach i
dać się odczytać jako cud jako
cudeńko jeszcze
los nie zaistniał.