Dziewczyno, jadąca autobusem linii 194 w kierunku Klinów Borkowskich.
Sroko, wpatrująca się na przemian w moje nakremowane dłonie
i brudne conversy.

Masz fascynujące spojrzenie i różowe słuchawki JBL T500BT na głowie.
Na pewno słuchasz przyjemnej muzyki, która dobrze robi w podróży
linią 194 w kierunku Klinów Borkowskich.

But wait. Policzkami, strużkami, kap, na odsłonięte, kap, kolana, płynie
wielki frachtowiec pod banderą tych, którzy chcą się schować.

Mam tylko nadzieję, że nie męczy cię słońce, że dobrze rozpoznałaś
chwilowe nieprzyjemności i miną wszystkie, jak ręką, bezpowrotnie.
Dlatego nie myśl o soli.

Wierzę, że kiedyś pękną serca wam wszystkim, którzy na to patrzycie
w skupieniu, niby niechcący, w autobusie linii 194, o ile jeszcze
je macie. Moje zresztą też.

Oboje czekamy na fale, które odwrócą ten niesprzyjający trend i zabiorą
nas ze sobą hen tam, za miasto. Z dala od świata, który znamy,
z dala od Klinów Borkowskich.

A mówili, żebyśmy byli odważni, żebyśmy brali przykład ze zwierząt
i dzieci z sąsiedztwa. Żebyśmy robili swoje tak długo, aż w końcu
będziemy w stanie uwierzyć we własne gesty i słowa.

Mówili o lękach, któreśmy sobie zostawili na później, czyli tak naprawdę
na dziś, bo nadal je mamy. A dziś nastał czas. Można wreszcie przestać
udawać, o ile jeszcze potraficie, bo życie jest droższe.

Dlatego nie myśl już więcej o soli, bo zawsze jest tak, że pali się mosty.
Zawsze jest tak, że gdzieś tam kończy się linia, np. autobusowa, np.
ta o numerze 194, np. na Klinach Borkowskich, żeby zapłakana dziewczyna,
taka ja ty, mogła wysiąść i pójść w siną dal, cicha, głodna i samotna.
Żegnająca się w duchu ze starym światem, ze sobą.

Zawsze jest tak, że woda z butelki smakuje jak morska, kiedy pomyślisz
o soli. Jak skóra dziewczyny, takiej jak ta. W słońcu takim, jak to.