Wchodziłem do jeziora, kiedy inni
jeszcze spali w namiotach. Myślałem,
jakie to trudne nauczyć się żyć z bólem
jak krater. Najszczęśliwsze państwo
składa się z jednego człowieka.
–

Pamięci T.D.

Za odległą ścianą lat, w grubej ścianie lasu
częstuje mnie papierosem; moim pierwszym.
Krztuszę się, pluję na ścieżkę, obok której

winniczek ślini jagody. Nadbiega chmura tak
smolista, że aż fioletowa i gaśnie za wierzchołkami
brzóz, nad wykarczowanym wzgórzem.

W końcu i on, rzucając kapsel w krzaki, odchodzi.
I staje się tak mały, że mogę go wziąć w dwa palce
i przenieść do innego świata.

Jeśli wiesz, dokąd uciec,
przestajesz być wolny.

Moja córka pyta mnie:

czy śniło ci się kiedyś, że
w śnie śnisz, że się budzisz?

Ciała, które kochałem ukrywają
w zimnej czerni, w lodowatym niebie,

wszystko jest żywe:

przejeżdża autobus z tabliczką „do zajezdni”,
rana w boku Chrystusa jak zamknięta powieka.

Rodzice kłócą się o kolor nagrobka,
pod jakim chcą leżeć.
W ostrym żebrze, w szpikulcu śmierci

noc już była.
Będziemy ukarani – bo wierzyliśmy,
że nie jesteśmy tylko ciałem.

Schylam się, podnoszę piłkę
lekarską i rzucam ją za siebie
najdalej jak potrafię. Najmocniej,
jakbym rzucał całą swą niechęcią do świata.

Obok ona gra w siatkówkę i co chwila widać
jej brzuch, w który teraz wtula się ciemność.
Już wtedy postanowiłem – napiszę tyle słów,
że nie będzie widać spoza nich śmierci.

Oko owada jak siatka mikrofonu,
moja szeleszcząca jak papier skóra,

a na zdjęciu ojciec z matką pewnie
trzymający mnie za ręce, jakby chcieli

przeprowadzić mnie przez życie i śmierć.
Także przez ich śmierć.