W piwnicy, na jednej
ze starych zbutwiałych
książek, które tam zostały
po dawnych właścicielach,
rozsiadła się ropucha.

A kiedy wróciłem
ze szczotką i wiadrem,
ropuchy już nie było, nie było 
też piwnicy i nie było domu 
na końcu ślepej uliczki.

Pojawił się znikąd. Milczą o nim kroniki
i spisy parafialne. Przemknął jak kometa,
wlokąc za sobą biały, młynarski ogon pyłu.
Po godzinach gdzieś znikał. Podobno

handlował pod ladą na brudnym szaberplacu.
Poznawałem alfabet na jego imieniu wyrytym 
w granicie. Nic więcej o nim nie wiem. I to jest
całe życie: proste, podwójne przeczenie.

Przetrzebiony, opustoszały ul,
zapadnięty w sobie – taki będzie
nasz koniec. Przyjdą tu po nas.

Dzikie pszczoły nie mają królowej
i nie współpracują, nie tworzą
zwartej społeczności, nawet jeśli 

mieszkają w kolonii. Przyjdzie 
po nas noc, korowód ślepców, 
ognisty palimpsest.