Przy pierwszych tego roku
niewielkich opadach śniegu
dźwignęli wreszcie ten złom,
o którym właściciel-jąkała 
musiał chyba zapomnieć
albo go spisał na straty, 
albo się przeprowadził,
albo po prostu umarł.

A wywalczone w spółdzielni
stanowisko z mikroszlabanem
(znieruchomiał na amen)
i z krzywo wypisanym 
numerem rejestracyjnym 
sprzed prawie ćwierć wieku 
jest obwiedzionym kredą 
terenem wizji lokalnej.

*

Świat. Równoważnik zdania
rzuconego niedbale

w perfidnym uniesieniu.
Prawo czystości gamet

to kolejowy nasyp,
to rozżarzony tunel

wzbitego w górę śniegu.
Mówił krótko, zimowo.

Allel, allel! Stąd jestem.
Wszystko można rozgarnąć

do twardej, gołej ziemi.
Mówię krótko, zimowo:

to orzeł. Anioł. Anioł,
powtarzał, to jest anioł. 

*

Jezdnia jest dziś doliną
rzeki, którą zatrzymał

zator. Na wodowskazach
przekroczono już stany

alarmowe, więc miasto
głośno błaga: Przyślijcie

lodołamacze. Nisko
położone dzielnice

będą ewakuować
najszybciej. Są gotowe

środki transportu. Nie chcą
opuścić domów. Nazwa

tej ulicy nic dobrego
nikomu nie mówi.

*

Żywy jak magnetyczna
igła. Ten chłopiec, jego

ślad. Zamknięta ulica
jest torem panczenistów.

Zawracają na rondzie,
dalej jadę sam, dawno

temu. Dwa okrążenia;
zgrzany siadam na schodach.

Wiatr utoczył tam pryzmę,
wydmę sypkiego śniegu.

Jest szczelina w drzwiach,
szpara na dwa palce, blask.

I jest w środku ciepło.
Pragnę jakiegokolwiek.

Tam i z powrotem, noc w noc. Wydeptałem tę ścieżkę sam.

Jak oszroniona okiść, jak gawron
w kopnym śniegu, jak głos
w głębokim śnie (niebo widoczne,
niebo niewidoczne, osadzająca
szadź mgła), jak przemarznięty
taksówkarz czekający pod dworcem

na ostatni kurs, jak blada kobieta
w oknie pociągu, który wjeżdża 
do miasta, ale to nie jest 
jej miasto. Nigdy nie marzyłem 
o żadnym tam życiu wiecznym. 
Chciałem po prostu nie umrzeć.