Wiele odziedziczyłam po mojej
mamie,
uciszanie głodu samym chlebem,
na przykład

Gotuję z niechęcią i niedobrowolnie

Gotuję ze szczególnego przymusu,
wcale nie z głodu,
ale z wiary w wieczór, w to,

czym wieczór być powinien.

Wieczór z kolacją na ciepło
to co innego
niż wieczór z kolacją na zimno:

substancje zmieniają stan skupienia.

Obecność ognia:

myślę o kobiecie, która przez cały adwent co niedzielę
zapalała jeden palnik
zamiast świecy.

Gotuję, kiedy jestem sama z dziećmi:

Gotowanie jako przejmowanie władzy nad wieczorem,
nad okolicznościami.

Suchy chleb jest niepojęty,
ale są ludzie, którzy sobie z nim radzą, wiedzą,
jak do niego wniknąć,
jak z nim postąpić

W duchu
zdolności nadprzyrodzonych, które powierzyły mi
moje dzieci –

królowa powiedziała:

moja dusza rozchyliła się
                                  i zjadła świat

zjeść nie znaczyło jednak zniszczyć,
trawiąc,
ale dotknąć.

Może macie już za sobą męczący wykład uczonego o tym,
że korzenie pojęć mater oraz materia są wewnętrznie powiązane, a także
triumfalny wrzask, którym zakończył wykład

Cytuję Adorna z pamięci i niedokładnie
(przyznaję się do adoracyjnego zachwytu tym nazwiskiem,
od kiedy przeczytałam je po raz pierwszy na plakacie; tego wieczora
przyszłam na wykład
późno i nie dowiedziałam się, czy ten człowiek naprawdę istniał)

miałam taki czas, kilka lat temu, kiedy czytałam to
zdanie wciąż od nowa,
miałam z nim, z nami, wielkie—triumfalne—plany,
przez które możemy się nawzajem doprowadzić:

esej o macierzyństwie, obiecana, a wciąż nienapisana Mahlet,
w której znalazłyby się te słowa:
jeżeli masa tego ciała
i następujący triumfalny wrzask
należą do mnie

nie potrafię jednak wyhodować dość tkanki
(na esej, wiersz, a może esej-wiersz)

fragmenty to wciąż fragmenty

lub – w lepszym wypadku – zaklęcia, jak choćby
tak zwane serce
tak zwane serce
tak zwane serce