Jesteś jak młoda
biała pularda,
o piórach splątanych
wiatrem, o szyi wygiętej,
gdy pije, gdy drapie ziemię;
lecz kroki jej są, jak twoje,
powolnym marszem królowej:
stąpa po trawie
wyniosła i dumna.
Jest lepsza od samca.
Jest jak wszystkie
samice wszystkich
pogodnych zwierząt,
śpieszących do Boga.
I tak, jeżeli oko, jeśli mnie osąd
nie myli, pomiędzy nimi znajdziesz równe sobie,
ale nie w żadnej innej kobiecie.
Kiedy wieczór do snu kołysze
młode kurki,
w ich głosach brzmi tamten
– przesłodki – którym niekiedy
żalisz się na swój ból, nie wiedząc,
że głos twój to miękka i rzewna
muzyka grzęd.

Jesteś jak brzemienna
jałówka,
jeszcze swobodna
i nieociężała, nawet swawolna;
pod twoją pieszczotą wygina
szyję, gdzie się maluje
czuły róż ciała.
Gdy ją spotykasz i słyszysz,
jak ryczy – dźwięk to
płaczliwy i zrywasz
trawy, by złożyć jej w darze.
Tak ja składam dary
tobie, gdy jesteś smutna.

Jesteś jak smukła
suka, co zawsze
tak tkliwe ma oczy,
i serce tak srogie.
U twoich stóp zda się
świętą i płonąc nieujarzmioną
pasją, w tobie uznaje
Boga i Pana.
A gdy w ślad idzie za tobą
w domu lub na ulicy,
kły białe obnaża temu, kto
tylko waży się zbliżyć.
Tak miłość doświadcza
zazdrości.

Jesteś jak lękliwa
królica. Spostrzegłszy cię,
w ciasnej prostuje się
klatce
i długich uszu nadstawia w bezruchu
w twoim kierunku:
czy jej przynosisz
otrębów, cykorii;
bez nich zaś kuli się w sobie
i w ciemnych kątach zaszywa.
Któż umiałby odjąć
jej pokarm? A futro,
które wyrywa z grzbietu,
aby nim wysłać gniazdo,
miejsce przyszłego połogu?
Któż mógłby cię skrzywdzić?

Jesteś jak jaskółka,
co powraca na wiosnę,
wyruszywszy jesienią
– to dar, którego nie masz.
Ale jaskółcza jest w tobie
lekkość ruchów,
którą, gdym czuł się i gdym był starcem,
zwiastowałaś mi nową wiosnę.

Jesteś jak roztropna
mrówka. To o niej, kiedy
wychodzą na wieś,
mówi idąca z nim
babcia do wnuczka.
Tak więc znajduję cię
i w pszczole, i we wszystkich
samicach wszystkich
pogodnych zwierząt
śpieszących do Boga,
ale nie w żadnej innej kobiecie.

 .

Postanowiłem położyć się
pod gwiazdami
jednej z tych
nocy, co ciemną bezsenność zmieniają
w nabożną rozkosz.
Moją poduszką był kamień.

O dwa kroki stąd siedzi pies.
Siedzi bez ruchu i patrzy
stale w jeden odległy punkt.
I niemal wydaje się myśleć,
że godzien jest nabożeństwa,
że ciało jego przemierza cisza
nieskończoności.

Pod pewnym niebem, tak granatowym,
i pewnej tak rozgwieżdżonej nocy
śnił Jakub anioły, co pięły
się między niebem a jego poduszką,
którą był kamień.
W nieprzeliczonych gwiazdach widział
młodzieniec ten przyszłe potomstwo,
w owym kraju, w którym uciekał przed gniewem
potężniejszego Ezawa;
śnił niezachwiane cesarstwo i kwiat
bogactwa dla swoich dzieci;
a senną zmorą był Pan,
który z nim walczył.

 .

Deszczowy dziś czas.
I dzień przypomina wieczór,
wiosna przypomina
jesień, a wicher druzgocze
drzewko, ono stoi – nie jawiąc się – mocne;
ono jest pośród roślin jak chłopak wyrosły
nadmiernie w swoich nadmiernie zielonych latach.
Patrzysz nań. Współczujesz chyba
tym wszystkich dziewiczym kwiatom,
które boreasz zrywa; to owoce,
to słodkie przetwory
na zimę, te kwiaty opadłe
w trawie. Żałujesz ich niezmiernie,
po matczynemu.

 .

Przemówiłem do kozy,
Była sama na łące, była przywiązana.
Syta trawą, skąpana
w deszczu, beczała.

Owo ciągłe beczenie było bliźniacze
mojej udręce. I odpowiedziałem, najpierw dla żartu,
a potem – bo udręka jest wieczna,
ma jeden głos i się nie zmienia.
Ten głos rozbrzmiewał
jękiem w samotnej kozie.

W kozie o semickim obliczu
rozbrzmiewał skargą wszelki inny ból,
wszelki inny żywot.

 .

Moja czuła odrośli,
nie dlatego cię kocham, żeś na mej roślinie
wykwitła, lecz dlatego, że tak jesteś
słaba i że to miłość mi cię zesłała;
córeczko, nie jesteś marzeń
moich nadzieją; ani miłość moja nie jest bardziej
dla ciebie niż dla każdego innego pędu.

Moje życie, o drogie
dziecko,
to samotne wzniesienie,
okolone murkiem;
tam siedzę o zmierzchu,
sam, z widokiem na skryte swe myśli.
Jeśli nawet nie mieszkasz w owych myślach w górze,
to przecież każesz im snuć się po twym świecie;
ja zaś lubię przyglądać się z bliska
twoim zdobyczom.

Zdobywasz swój dom, krok po kroku,
i serce dzikiej twej mamy.
Widok jej skrzy ci radością
policzki i biegniesz do niej, rzucając zabawę.
A ona przyjmuje cię na swym łonie, ona, tak piękna, pobożna
mama, ciesząc się tobą. I nie pamięta dawnych miłości.
–