John Barth
John Simmons Barth (ur. 1930) – amerykański powieściopisarz, który zadebiutował Pływającą operą (1957) i Końcem drogi (1958), powieściami realistycznymi o egzystencjalistycznych rozterkach. Jego pozycję ugruntowały dwa utwory: ironiczna powieść historyczna Bakunowy faktor (1960) oraz Giles Goat-Boy (1966), czyli dzieje zbawiciela zachodniego kampusu łączącego w sobie rysy wszystkich superbohaterów mitologii i religii świata, którego matką była sztuczna inteligencja, bo urodził go superkomputer. Krytycy cytowali jego esej Literatura wyczerpania (1967) o epoce skrajności teologicznych i technologicznych. W 1973 rotrzymał National Book Award w kategorii Powieść (po nim laureatami zostali Pynchon i Singer, poprzedziła go Flannery O’Connor). Wymieniano go również wśród kandydatów do literackiej Nagrody Nobla. W 1979 opublikował Listy. Następną powieść, Sabbatical, z 1982 roku, uznano za wydumaną, solipsystyczną (dziś powiedziano by: autystyczną) i w złym guście. Barth zareagował esejem Literature of Replenishment (1984), twierdząc, że wyczerpały się nie tyle literatura czy język, ile pewna estetyka elitarnego modernizmu (ery Pounda i Joyce’a), a pisarze postmodernistyczni próbują sobie z tym poradzić. On sam radził sobie, pisząc powieści, opowiadania, nowele i eseje. W ostatnich esejach wyżej stawia Italo Calvino i Gabriela Garcię Marqueza niż autorów literatury eksperymentalnej. Wykładał na uniwersytecie stanowym Pennsylvanii w Filadelfii, na nowojorskim uniwersytecie stanowym w Buffalo i na uniwersytecie Johnsa Hopkinsa w Baltimore. Mieszka z drugą żoną nad zatoką Chesapeake.
