jaka myśl, przelatywała
opasała wieżyczką moje


sprzeczne uczucie
sam mit


zbroja, imię w imieniu


moje własne, w imieniu
podróżuje, gdzie
, żadne ciało


tylko litery
plenią się


ja, moje litery
pod nieobecność


zastygające zaraz, gniewne
owieczki dla


narastającego złudzenia
, padają fałszywie 

jak inaczej przemierzać
, w narastających


skowytach wyrażane


zwierzę,
najciemniejsze, ciemniejące


załamywanie, nasze


jak inaczej
stać, chodzić, szeptać, myśleć
, opłakiwać?

Co mogę zrobić?


w wąskim lustrze,
które pokazuje część zamiast całości?

Myląc aureolę z rozproszonym światłem
tę farsę miłości
znam
ty znasz
stracony czas
alchemię południa
moje obijanie się o ściany


otwarta przestrzeń, dość
samotna


dla bólu na
wodzie, na ziemi
powietrze
najciemniejsza noc
dzień, który
nie
zajdzie

Bracia
najbardziej utraceni
siostra
najbliższa
bracia 
najbliżsi
siostra
najbardziej utracona


zmiana dzwoni
obejmuje szyje
dzwon, do którego moje uszy na
mojej głowie płaczą


w podpisanych przeczuciach
nieme flary, otwartych ust –


      wyłożyłam oczy
szkłem witraże łez
i na morze w okrętach
tych, których nigdy nie poznam


    połknęły mnie całą
bez powietrza
      zamkniętą do kołysania


Uchwycone 
na zdjęciu:


zaciemnia
niesie
umyka
spieszy
wyraża
wzywa
zmierza
oznacza
naśladuje
nadchodzi
uzbraja
rozluźnia
zacienia
robi
przyciąga
rozwiązuje
przekracza
nie będzie
dusi
ucisza
daje
zmienia
rozbija
jest
śledzi
osiada
wyczuwa
podburza
zamieszkuje
oświetla
chce
ucieka
nawiedza
skręca
rozdziera
maskuje
drży
otwiera
wschodzi
parzy
wiąże
kołysze
szlocha
odchodzi
zakopuje
opróżnia

Ubolewanie muskulatury


dorównuje ostatniej fali
uścisku matki


klucz akrobaty
wydaje się konkretny –




  tułała się pośród bagien, pędzi
poturbowana przez
                      spór skrzydeł


          tułaczka
jest wbrew rozumieniu


            każda woliera pochłania
spór:


co wisi, dla jakiego czynu


co zamiast powieszenia


            jaki zamiar


          fleksja