„Wspólnego” nie da się przeczytać w znaczeniu, które wypracowuje w nas szkoła, a potem studia filozoficzne, choć zarazem wszystko w tym rozbitym tomie zmusza, żeby tak go właśnie czytać, czyli: dekodować, składać, ciułać znaczki.  →

Tak właśnie buduje swoje wiersze Wojciech Wilczyk. Mam na myśli efekt momentalnego znieruchomienia, jakie obejmuje umysł dokonujący refleksji w chwili, gdy człowiek czuje, że na coś nadepnął (by nie rzec: w coś wdepnął); kiedy pod nogą chrupnął już szklany zapalnik, ale zamiast wybuchu następuje zastygnięcie.  →

Skuteczność powieści Fiedorczuk odsłania się najmocniej w wymiarze utopii krytycznej: konsekwentnie dodaje połączenia tam, gdzie wolelibyśmy raczej redukować związki.  →

Zdaje się, że „Żywopłoty” są wstępną, wyważoną propozycją odejścia od najpopularniejszych dziś realizmów magicznych spod znaku Myśliwskiego czy Tokarczuk. Karpińska tworzy świat umiarkowanie podszyty fantastycznością, jak u Stasiuka i Karpowicza, uprawia małą liryczność, która w powieści anglojęzycznej uległa hipertrofii i stała się w oczach Smith czarnym koniem literatury zachodniej.  →

Możemy czytać antologię Foksa jako zwykły zbiór wierszy, uporządkowanych tematycznie, ale właściwie powinniśmy ją oglądać z zapartym tchem. Obracamy się przecież we wszystkich kinach polskich poetów i poetek XX i XXI wieku niczym kawałki obrazków w kalejdoskopie! Faktycznie może zacząć się od tego kręcić w głowie.  →

Twórczość Gellu Nauma otwiera przed nami furtkę do ogromnego i nadzwyczaj ważnego fragmentu literatury rumuńskiej XX wieku, posiada więc nie tylko istotną wartość estetyczną, ale także poznawczą – kluczową dla zrozumienia rumuńskiego procesu historycznoliterackiego.  →