Nomadyczna poetyka Adrienne Rich
W czasach, gdy jednym pewnikiem jest zmiana i gdy na własnej skórze czujemy, jakiej odwagi wymaga nomadyczne stawanie się, twórczość Adrienne Rich wybrzmiewa z nową siłą. →
Esej
Rozświetlić mrok
Na szczycie Krzemieńca znajduje się trójstyk: granica polsko-słowacko-ukraińska. Z samego wierzchołka okoliczne doliny wyglądają tak samo, ale granica dzieli ludzi, języki i tradycje. →
Cięcia dowcipu, krojenie liter (Robert Burton, „Anatomia melancholii”)
Czytam Burtona przede wszystkim jako kogoś, kto przepuszcza doświadczenie anomicznego kryzysu przez filtr języka, który uwikłany jest w nieskończoną dialektykę konsolidacji i rozsypki, stając się tym samym zwierciadłem dla powszechnego rozchwiania. →
OLSZEWSKI: Opowieści z tej ziemi. Twórczość Igora Jarka
To twórczość nie dająca się sparafrazować, która siłę czerpie z żywiołu mowy potocznej i czyni to z zachwycającą lekkością. →
„Cały świat nic” (Arkadiusz Kremza, „Mokre szwy”)
Wiersze, które złożyły się na „Mokre szwy” nigdy nie wyrzekły się charakterystycznej frazy, z jakiej się zrodziły: niespokojnej, rwanej, często eliptycznej. →
Wyznania, którym nie należy ufać. O poezji Louise Glück
Wiersze Glück były bezpiecznym wyborem Akademii, bo nie wątpią: w siłę języka, w istnienie prawdy, piękna, miłości. →
„Powroty i ponowienia i ciągi dalsze” (Piotr Sommer, „Kolekcja wiosenna”)
Nie trzeba szczególnej przenikliwości, by dostrzec, że Sommera interesuje przede wszystkim kontekst źródłowy. Trzeba za to jednak całkiem sporo złej woli, by wmawiać mu chęć załatwiania przy tej okazji jakichś porachunków krytycznych i rozstawiania po kątach kolegów po piórze. →
Milena (fragment książki „Felice, Milena, Dora”)
Kiedy Kafka był w sanatorium w Meranie, we włoskim Tyrolu, zaczęli do siebie systematycznie pisywać. Frank – jak nazywała Kafkę Milena – wspominał ich spotkanie w kawiarni. Nie zapamiętał jej twarzy, ale zachował obraz jej postaci, jak szła między stolikami. Reszta należała do listów, które zaczęły krążyć między Meranem a Wiedniem jak jaskółki. →
Księgi wyjścia. Wprowadzenie
Wszyscy uciekinierzy poszukują wyjścia – z pułapki, jaka uniemożliwia im życie, albo, przeciwnie, z pułapki, jaką życie się stało. Artyści ucieczek mogą być zatem wirtuozami przeżycia, asymilującymi się w nowej formie życia, albo, odwrotnie, mistrzami przeciwżycia, sygnaturami sprzeciwu wobec narzuconej im przez naturę formy. →
Architektura przetrwania
Dziś uświadamiam sobie, że może to wszystko to jakiś rodzaj snu, fantazji, która czasem dotyka archeologów, zbytnio utożsamionych z przedmiotem swoich badań: być może podświadomie chciałbym w to wierzyć. →